Guggenheim Tondo, 1992

Dan Flavin was een van de belangrijkste kunstenaars in de minimalistische beweging tijdens de vroege jaren ‘60. Hij genoot van het gebruik van industriële materialen die in grote hoeveelheden geproduceerd werden en in de handel verkrijgbaar waren. Hoewel hij een schilder en tekenaar was, werd hij ook bekend van zijn werk met TL-verlichting. Hij stond bekend voor het gebruik van gangbare materialen die veel mensen zien als saai en soms lelijk. Flavin begonnen met het opnemen van licht in zijn kunst en werd al snel beroemd voor zijn reeks van pictogrammen. Nadat hij tot de conclusie kwam dat licht zijn medium was, begon hij de productie van installaties en sculpturen van TL-lampen en buizen. Flavin had geen echte boodschap met zijn kunst. Hij liet gewoon de verlichting reageren op de architectonische omgeving. Hoewel de kunstenaar zijn kunst niet gebruikte voor een persoonlijke verklaring, vonden anderen de kunst vol verhalende verklaringen, bekering, en intellectuele bedachtzaamheid. Omdat Flavin vergankelijke materialen gebruikt, beperkt hij het leven van zijn artistieke werk; elk stuk was dus allesbehalve tijdloos. Dit was de poging van de kunstenaar om elk stuk als uniek te benadrukken omdat het een beperkte tijd had om te bestaan als kunst. In mei 1963, ontdekte Flavin iconische diagonaal licht. Dit diagonaal licht vertegenwoordigde een dynamische indruk die oneindig zou kunnen worden opgebouwd en worden herhaald. Het gebruikte licht zou voor een continue stroom zorgen in plaats van de techniek stationair te doen aanvoelen. Flavin werd beschouwd als de kunstenaar die levendigheid uitbeeldde door de snelheid van het licht.