L-19, 1974

Hans Hartung was een Duits-Franse schilder bekend om zijn gebarende abstracte kunst. Al vroeg in zijn leven ontwikkelde hij een waardering voor Duitse schilders en hij schreef zich in aan de Academie voor Schone Kunsten in Dresden, waar hij schilderijen van de meesters repliceerde. Hans Hartung verliet zijn geboorteland en verhuisde naar Parijs, waar hij weinig contact had met andere kunstenaars en gerepliceerd de werken van oude en moderne meesters. Na vele beproevingen in zijn persoonlijke leven, had Hans Hartung zijn eerste solo-expositie in 1947 en tegen de late jaren ‘50 waren zijn gebarende schilderijen bijna alle monochroom. Zijn gebruik van lange ritmische penseelstreken of krassen waren karakteristiek voor Hans’ kunstwerk. Hij onderzocht en experimenteerde met verschillende materialen, waaronder; plantaardige bladeren, lithografie, tuingereedschap en de wielen van een rolstoel. Hij ontving de International Grand Prix prijs op de Biënnale van Venetië. Hans’ techniek van freewheelen abstracte schilderijen schiep een precedent voor schilders die na hem kwamen. Jonge Amerikaanse schilders uit de jaren '60 zagen hem als een belangrijke voorloper van de Amerikaanse Lyrical Abstractie. Warren Forma vertolkte hem in de documentaire, "School van Parijs" uit 1963. In zijn laatste jaar legde Hans de focus op de presentatie van een gevoel van vrijheid en ambitie die verbonden is met zijn eerdere werk. De stukken wijzen op een natuurlijke wereld met kwaliteiten van schaduw en licht. Ze blijven getuige van zijn voortdurende en onbevreesd exploratie.