Het reilen en zeilen van Performancekunst

By Andrew Bay, UK


Als een van de meest raadselachtige en rebelse bewegingen in de ontwikkeling van de 20e-eeuwse beeldende kunst, heeft performancekunst altijd werken van pure intensiteit voortgebracht. Deze levende, dynamische verhalen zijn uitdagingen die de kunst transformeren tot een middel voor radicale veranderingen. Belangrijke figuren zoals Marina Abramovic, Adrian Piper en Joseph Beuys hebben de essentie van kunst gedurfd te herdefiniëren door ervaringen die direct de kunstvrijheid induiken.

In de veranderende wereld van 20e-eeuwse kunst, ontstaat performancekunst als een opwindende mengeling van leven en creativiteit. Het vindt zijn wortels in vooruitstrevende stromingen zoals dadaïsme en surrealisme. Hun gedurfde verwerping van de toenmalige conventies heeft onbewust de basis gelegd voor een revolutionaire, nieuwe vorm van creatieve expressie.


De blijvende invloed van enkele artiesten op de performancekunst kan niet genoeg benadrukt worden. Hun diepgaande culturele en artistieke reflecties hebben onmiskenbaar vorm gegeven aan dit medium voor toekomstige generaties.

Marina Abramovic is al bijna veertig jaar een kracht om rekening mee te houden. Haar werken, zowel fysiek als conceptueel, creëren een emotionele band met het publiek en blijven een meditatief bewijs van de kracht van menselijke connectie.
 

Evenzo gebruikt de invloedrijke New Yorker Adrian Piper kunst om de fundamenten van de Amerikaanse samenleving en cultuur te onderzoeken. In 'Catalysis III' (1970) combineert hij sociale commentaar met een directe ontmoeting tussen hemzelf en het grote publiek.
 

Joseph Beuys, een fervent voorstander van de creatieve mogelijkheden van kunst, gebruikt conceptuele symbolen in zijn werken. In 'Hoe leg je foto's uit aan een dode haas' (1965), creëerde hij een verhaal over de transcendentale aard van kunst.