Chronicles of Modernity: de Baanbrekende Erfenissen van Joan Miro's Dwalende Symbolieken

By Andrew Bay, UK

Joan Miro leefde en creëerde zijn kunst tijdens de meest turbulente jaren van de 20ste eeuw. Hij was getuige van de politieke verwoesting veroorzaakt door de Spaanse burgeroorlog, ervoer de ongekende chaos van de Eerste en Tweede Wereldoorlogen en overleefde de nachtmerrie van meer dan 30 jaar onder het totalitaire regime van Franco. Joan Miro werd geboren in 1893 in Barcelona, ​​Spanje. Miro's vader was de eigenaar van een succesvolle juwelierszaak en hoopte dat zijn zoon het familiebedrijf zou overnemen. Hoewel hij handel studeerde aan de Universiteit van Barcelona uit loyaliteit aan het familiebedrijf, volgde Miro ook kunstlessen aan La Llotja, de kunstacademie waar Picasso had gestudeerd. In 1911, terwijl hij herstellende was van tyfus, kwam op het platteland, op de boerderij van zijn familie, Miro's passie voor het schilderen volledig naar voren in een reeks schilderijen, die hij produceerde in een koortsachtige creatieve uitbarsting. Jaren later vergeleek hij zijn herstel met een soort quasi-religieuze ervaring, die misschien een gevolg van zijn semi-uitzinnige gemoedstoestand was en was veroorzaakt door de koorts. Hij werd door zijn schetsen naar een nieuw waarnemingsniveau getransporteerd en hij was vastbesloten om zijn creatieve muze te volgen tijdens zijn terugkeer naar Barcelona. Kort na zijn terugkeer in de stad, bezocht hij een tentoonstelling over moderne kunst met werken van Fernand Léger en Marcel Duchamp. Zo maakte hij voor het eerst kennis met de nieuwe artistieke stromingen die in Parijs aan het licht kwamen. Na zijn studie te hebben afgerond en het familiebedrijf enkele jaren te hebben ondersteund, besloot hij uiteindelijk in 1920 op 27-jarige leeftijd naar Parijs te vertrekken.

Bij zijn aankomst in de Stad van de Lichtjes ontmoette Miro snel Tristan Tzara, die ijverig het evangelie van Dada predikte in kunstkringen in Parijs. Miro mengde zich gemakkelijk met de kunstenaars en schrijvers, aangetrokken door de ontluikende Dada-beweging, en om hen heen ontdekte hij snel nieuwe artistieke mogelijkheden waar hij alleen maar van had kunnen dromen. Miro voelde zich echt thuis in Parijs, waar hij de opvolgende 10 jaar woonde. 'The Farm', dat in die vroege jaren, in de winter van 1922, werd geschilderd, wordt gewoonlijk beschouwd als een van zijn vroege grote werken. Een gedenkwaardige mozaïekpatroon van geometrische vlakken, met een afbeelding van een schuur, en in het midden van een geploegd veld. Het schilderij illustreert Miro's nauwe relatie met moderne kunst. Zijn uitgesproken unieke kijk op de werkelijkheid sprak Ernest Hemingway enorm aan, die van het schilderij hield en het kocht. In "The Tilled Field" (1924) en "Dog Barking at the Moon" (1926) valt de ontkoppeling tussen de fysieke wereld en het landschap, vastgelegd door Miro, nog meer op. Deze fractionering van de ervaring van bewustzijn en werkelijkheid die Miro's schilderijen destijds doordrong, zorgde ervoor dat de surrealisten grote belangstelling voor zijn werk kregen. Als beweging hadden ze collectief het vertrouwen verloren in de verhalen die tot dusver werden verstrekt door Science and Progress, die waren verbrijzeld door de verschrikkingen van de Grote Oorlog. De surrealisten, onder leiding van André Breton, wilden achterhalen wat er onder de oppervlakte van ons bewustzijn sluimert. Ze voelden dat daar, in het onbewuste, nieuw ontdekt door Freud en Jung, een nieuwe toekomst voor de mensheid kon worden bedacht; een toekomst die ze verwoed probeerden te vangen en uit te drukken door middel van hun kunst.

Deze periode van artistiek bruisen werd al snel ontsierd door de grote economische depressie van 1929, die de meeste Europese landen op dramatische wijze door elkaar schudde en grote sociale onrust en ontberingen veroorzaakte voor de overgrote meerderheid van de mensen over het hele continent. Miro's eigen groeiende gevoel van angst en wanhoop werd weerspiegeld in enkele van zijn nieuwe schilderijentitels: "Cijfers voor een vulkaan" en "De twee filosofen." Dit waren verontrustende weerspiegelingen van de politieke en economische onrust die Europa in de jaren dertig had overspoeld en kwamen gestaag naar voren in Miro's werk. Beelden en symbolen die de tragedie van die periode oproepten, verspreidden zich als een lopend vuurtje over de onderbroken vlakken van zijn doeken. In september 1939 trokken de troepen van generaal Franco triomfantelijk Madrid binnen en Hitlers Wehrmacht had Polen veroverd: de Tweede Wereldoorlog was net begonnen. Miro vond troost in zijn creatieve praktijk. In de zomer van 1940, veilig levend met zijn gezin in een klein dorpje in Normandië, begon hij de eerste ontwerpen te schetsen van wat zijn beroemde serie "Constellations" zou worden. Ze begonnen als een onschuldige compositie van vlekken, zorgeloos verdeeld op papier. Al heel snel begon Miro echter dierlijke vormen en menselijke vormen waar te nemen door de kleurpatronen; planeten en sterren kwamen tot leven met gedurfde houtskoollijnen. Verf vond zijn weg tussen deze ongelijksoortige elementen, om deze oorspronkelijke ontwerpen te verwerken in prachtig vervaardigde olieverfschilderijen.

Helaas dwongen de Duitse bombardementen op Noord-Frankrijk Miro om begin 1941 met zijn familie naar het eiland Mallorca te verhuizen. Daar voltooide hij een andere "stroom-van-bewustzijn"-groep van werken, die hij zijn "Nachtelijke sterrenbeelden" noemde. Ze weerspiegelden op verbluffende wijze de werken die hij het jaar ervoor in Normandië had voltooid. Miro's schitterende verbeeldingskracht produceerde een sprookjesachtig universum van zelfverzekerde allegorieën, sterrenreeksen die verliefd werden op vrouwen, en vrouwen die verliefd werden op sprankelende motieven aan de rand van rotsen, planeten en zilveren meren. Poëzie was de veilige haven waar Miro zijn toevlucht had gevonden tegen de waanzin van een stervende wereld. Het was tijdens deze creatieve piek dat Miro een verzoek kreeg van het Museum of Modern Art in New York om een ​​retrospectief van zijn kunst te organiseren, die ze graag aan het Amerikaanse publiek wilden presenteren. Dit leidde tot het begin van een groeiende belangstelling voor zijn werk vanuit de mondiale kunstwereld: een opdracht van de UNESCO in Parijs volgde snel, evenals aanbiedingen van grote musea in de Verenigde Staten. De oorlog kwam uiteindelijk tot een einde en Miro besloot zich te vestigen in Palma de Mallorca, voor de kust van Barcelona. In zijn nieuwe studio, de grootste waarin hij ooit had gewerkt, begon hij oude schilderijen opnieuw te bekijken, die hij tijdens de oorlog niet had kunnen voltooien.

Miro beleefde opnieuw een spectaculaire artistieke doorbraak in deze nieuwe omgeving toen hij in de 70 was. Hij raakte geïnspireerd om drielingsymbolen te gaan produceren, ongeacht welk onderwerp of object tot zijn verbeelding zou spreken. De uitvoering op zich was summier, maar het terugbrengen van zijn conceptuele benadering tot deze kale elementen bleek een enorme stap voor de kunstenaar. Hij moest al zijn eerdere verplichtingen aan bekende technieken en creatieve strategieën opgeven; dit was een ascetische, tabula rasa-oefening, waaraan hij zich met heel zijn hart wijdde. Hij had zijn praktijk verheven tot deze staat van absolute contemplatie, van waaruit hij de essentie van de schilderkunst als kunstvorm en middel tot menselijke expressie in twijfel kon trekken. De doeken waren een poort geworden waar hij doorheen kon breken; als ze eenmaal waren opengebarsten, konden ze in kleinere, afzonderlijke stukken worden gebroken, waarbij verf alleen werd gebruikt als een oppervlak dat eroverheen werd geschuurd, zodat de kunstenaar zichzelf en het canvas kon bevrijden. Deze experimenten leidden tot zijn beroemde serie "Fireworks" (1974). 

Na de dood van generaal Franco kende de Spaanse koning Juan Carlos de schilder de gouden medaille voor Schone Kunsten toe. Miro werkte onvermoeibaar tot zijn laatste dagen en produceerde werken in een groot aantal contexten, zoals theater, keramiek en sculpturen. Zijn unieke oeuvre documenteerde op verbluffende wijze de ongekende kwelling en beroering van de 20ste eeuw. Miro's stem was, in zijn eigen woorden, "een kreet van vreugde" die hem had verlost van "de angst van deze nutteloze, moderne wereld."