Wat is vergankelijke kunst?

In 1796 vindt Alois Senefelder een nieuwe druktechniek uit om tekeningen en teksten te vermenigvuldigen. Aanvankelijk past hij deze alleen toe voor het vermenigvuldigen van zijn muzieknota's, eerst in de 19de eeuw zal de lithografie als volwaardige kunstvorm erkend worden. Bij dit vlakdruk procédé liggen de afdrukkende en niet-afdrukkende delen op een en hetzelfde platte vlak en men maakt gebruik van het feit dat water en vet elkaar afstoten. De kunstenaar tekent en schildert met een vethoudende inks - tusche genaamd -en een vethoudend speciaal litho-krijt op een vlak geslepen stuk kalksteen, waarvan het oppervlak meestal van een fijne korrelstructuur - de „grein"" - voorzien is. De steep is poreus, zodat het vet in de oppervlakte dringt. Vervolgens wordt de steep met hars- en talkpoeder bestrooid , waarna men de steep bestrijkt met Arabische gom, vermengd met enige druppels salpeterzuur. Deze bewerking, die het etsen van de steep wordt genoemd, zorgt ervoor dat de niet betekende delen beter water kunnen vasthouden en dat het vet van de betekende delen dieper in het oppervlak van de steep doordringt. Daarna words de tekening „uitgewassen"": de vethoudende tekeninkt - de tusche -- en het vethoudende litho-krijt zelf worden opgelost en van de steen verwijderd, hetgeen grote zorgvuldigheid vereist. In dit stadium bestaat het getekende beeld op de steep alleen uit vet dat in het oppervlak gedrongen is. Als de steen hierna schoongespoeld en met een spons vochtig gemaakt is, wordt met een roller drukinkt op de steen gerold. De niet betekende, natte plekken nemen de inkt niet op, daarentegen wel de betekende, vette plekken. Nu legt men een stuk papier over de steen en het geheel gaat onder een speciale litho-pers door. Om lithografieën in meer kleuren to ver-vaardigen moeten evenveel stenen bewerkt als kleuren over elkaar gedrukt worden. In plaats van lithografische steen kunnen ook zink en aluminium gebruikt worden.

Schilderen is het proces van het aanbrengen verf op een ondergrond door middel van een hulpstuk zoals een kwast. Kunstenaars gebruiken verschillende hulpstukken om te verven, zoals kwasten, paletmesssen, sponzen of handen en vingers.

Een legering van koper en tin kwam al in het Oosten in gebruik ca. 5000 v.Chr. Drie eeuwen later verschijnt dit materiaal in Europa, voornamelijk voor het maken van wapens en werktuigen. In de loop der eeuwen wordt brons ook meer en meer gebruikt voor het maken van beelden. De Grieken en Romeinen brachten deze techniek tot snelle ontwikkeling. In de 9de-11de eeuw ontstond een hoogstaande Duitse periode. Vanaf de 18de eeuw werd brons veel gebruikt voor allerlei ornamenten. De 19de en 20ste eeuw bracht de grote doorbraak en de vernieuwing op het gebied van de beeldhouwkunst. Degas, Rodin, Maillol, Picasso, Brancusi, Giacometti, Moore, Zadkine en vele anderen hanteren de bronstechniek voor het maken van sculpturen. In de hedendaagse beeldhouwkunst is brons een gewaardeerd materiaal met ruime expressiemogelijkheden. Brons gieten is een ingewikkeld vak. Er zijn verschillende procédés. De meest gebruikte zijn de verloren-was-methode (cire perdue) en de zandvorm-techniek.