Magazine

Door Emilia Novak


Gebouwen, straten en hele steden botsen op elkaar – dat is het gevoel dat je krijgt wanneer je voor een schilderij van Julie Mehretu staat. Zwarte krabbels en felle kleuruitbarstingen razen over het gigantische doek, een overweldigende caleidoscoop van beweging. Deze georganiseerde chaos is het handelsmerk van Julie Mehretu, een Ethiopisch-Amerikaanse kunstenaar wier monumentale, gelaagde abstracties haar tot een toonaangevende figuur in de hedendaagse kunst hebben gemaakt. Haar doeken combineren de structurele lijnen van stadsplattegronden, bouwtekeningen en kaarten tot dichte, driedimensionale composities die de hectiek van het moderne stedelijke bestaan verbeelden. De afgelopen twintig jaar is Mehretu geëerd als een van de belangrijkste schilders van haar generatie – en geprezen voor haar vernieuwende benadering van abstractie. In dit artikel volgen we haar levensloop en werk – van Addis Abeba tot New York – om haar artistieke betekenis beter te begrijpen. Via verhalende context en inzichtelijke analyse tonen we hoe Mehretu’s “abstracte cartografieën” niet alleen geografie en geschiedenis in kaart brengen, maar ook de turbulente energie van onze hedendaagse wereld – en waarom haar werk zo geliefd is bij verzamelaars en instellingen wereldwijd.


Van Addis Abeba tot New York

Julie Mehretu werd in 1970 geboren in Addis Abeba als dochter van een Ethiopische professor en een Amerikaanse Montessorileerkracht. Haar vroege leven werd gekenmerkt door politieke onrust: haar familie vluchtte in de late jaren zeventig voor het opkomende Derg-regime en vestigde zich in Michigan. Deze gedwongen verplaatsing – tussen continenten, culturen en identiteiten – liet een blijvende indruk achter. Mehretu spreekt vaak over een leven van “constante onderhandeling” tussen plaatsen en overtuigingen.

Ze studeerde aan Kalamazoo College en bracht tijd door aan de Universiteit Cheikh Anta Diop in Senegal, voordat ze in 1997 haar MFA behaalde aan de Rhode Island School of Design. Daar begon ze een beeldtaal te ontwikkelen waarin abstractie, cartografie, herinnering en beweging samenkwamen. Vroege inkttekeningen vol compacte lijnen en vlekken groeiden uit tot luchtfoto-achtige landschappen – wat ze zelf “verhalenkaarten zonder locatie” noemde.

Architectuur, migratie en gelaagde identiteit vormden al snel het conceptuele fundament van haar werk. Tijdens haar residenties bij het Core Program in Houston en het Studio Museum in Harlem begon Mehretu een unieke stijl te ontwikkelen: abstractie geladen met politieke betekenis, opgebouwd uit architectonische vormen en spontane gebaren.